การค้าประเวณีในไทย

ถ้าพูดถึงเรื่องการค้าประเวณีหรือการขายตัวนั้น เป็นเรื่องที่ผิดทั้งศีลธรรมและกฎหมายในไทย ซึ่งนั่นคือในทางทฤษฎี แต่กลับกันในทางปฏิบัตินั้น เรากลับสามารถซื้อบริการทางเพศเย็ดหีได้ง่ายดาย และยิ่งง่ายเข้าไปอีกในยุคปัจจุบันที่ทุกคนต่างมีสมาร์ทโฟน วันนี้เราจะไปดูกันว่าการค้าประเวณีในไทยนั้นมีลักษณะอย่างไรกันนะครับ
โดยจะมาเริ่มกันที่เรื่องของจำนวนของผู้ขายบริการทางเพศนี้ ซึ่งไม่สามารถฟันธงเป็นตัวเลขชัดเจนได้ เพราะไม่ได้มีการขายกันอย่างโจ่งแจ้ง ถึงจะมีหน้าร้านก็จะเป็นของผู้มีอิทธิผลในท้องถิ่นนั้น ๆ จึงทำให้ยากต่อการค้นหาข้อมูลที่แน่ชัด แต่เคยมีการประมาณการณ์ในปี 2,546 เอาไว้ว่าน่าจะมีผู้ขายประเวณีในไทยกว่า 2 ล้านคน ซึ่งยังเป็นข้อถกเถียงกันอยู่เนื่องจากมีฝ่ายที่ออกมาบอกว่า นั่นเป็นตัวเลขที่เยอะเกินจริงไปมาก ส่วนในปี 2,544 องค์การอนามัยโลกได้ประมาณการณ์ตัวเลขที่น่าเชื่อถือที่สุด อยู่ที่ 150,000 – 200,000 คน ขณะที่กลุ่ม NGO เชื่อว่ามีผู้ค้าประเวณีอยู่ไม่ต่ำกว่า 200,000 – 300,000 คนเลยทีเดียว
การค้าประเวณีหรือการขายบริการทางเพศนั้นมีอยู่หลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นอาบอบนวด ซึ่งเป็นสถานที่ในการขายบริการโดยตรง มีห้องรับรองสำหรับเย็ดโดยเฉพาะ อาบอบนวดนั้นกระจายอยู่ทั่วกรุงเทพมหานครและจังวัดต่าง ๆ และยังสามารถพบโฆษณาอาบอบนวดได้นอินเตอร์เน็ตหรือหนังสือกีฬาบางฉบับด้วย รองลงมาก็เป็นซ่อง ซึ่งเป็นธุรกิจผิดกฎหมายจึงไม่มีการเปิดตัวอย่างโจ่งแจ้ง อาจลักลอบเปิดโดยการเกิดร้านนวดแผนโบราณ สปา คาราโอเกะ คาเฟ่ ผับ บาร์ บังหน้า แต่พอเข้าไปด้านหลังแล้วก็มีบริการผู้ขายรอให้เลือกเย็ดได้ตามต้องการอยู่ นอกจากนี้ก็จะเป็นพวกที่ไปยินขายบริการกันอยู่ริมถนน หรือตามโรงแรมม่านรูดต่าง ๆ ซึ่งจะเป็นแหล่งที่ผู้ค้าประเวณีมารวมตัวกัน หรือถ้าใครไม่อยากออกไปซื้อข้างนอกที่ไหน ในปัจจุบันก็แค่ใช้โทรศัพท์โทรเรียก หรือแชทหากัน เพียงเท่านี้ผู้ค้าก็จะมาถึงประตูบ้านคุณโดยที่คุณไม่ต้องไปไหนเลยด้วยซ้ำหรือจะเป็นการซื้อเหมาแบบรายสัปดาห์ รายเดือน โดยจะผูกขาดอยู่กับลูกค้าเพียงคนเดียวจนกว่าจะหมดสัญญา ซึ่งจะเรียกการซื้อแบบนี้ว่าการผูกปิ่นโต และในวงการซื้อขายประเวณีนั้นก็จะมีคำเรียกผู้ค้าเหล่านี้อย่างหลากหลาย ทั้ง ไซด์ไลน์ เด็กออฟ ขายน้ำ หมดนวด เป็นต้น ซึ่งก็แล้วแต่จะมีคำใหม่ ๆ ผุดขึ้นมาใช้เรียกกันอยู่เสมอ
ใน พ.ศ. 2,546 เคยมีการพยายามทำให้ธุรกิจการค้าประเวณีเป็นเรื่องถูกกฎหมาย เพื่อประโยชน์ด้านสุขภาพและภาษี โดยมีการเปิดรับฟังความคิดเห็นสาธารณะ ถึงแม้จะมีการกล่าวถึงอยู่เรื่อย ๆ ในเรื่องการเพิ่มรายได้ให้ประเทศจากภาษี ลดการทุจริต ปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ค้าประเวณี แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าใด ๆ เรื่องการทำให้การค้าประเวณีถูกกฏหมายแม้แต่น้อย